Hoe verloopt een therapiesessie?
Impressie van een gesprek met cliënte C, die al drie keer bij mij op consult is geweest en al veel inzichten heeft gehad. Ze is aardig op weg om meer balans in haar leven te krijgen.
Ze komt binnen met rode wangen en heldere ogen, ze is goed gemutst. Ze straalt energie uit. "Het is geen echte chaos," zegt ze "maar meer synchroniciteit, alles is toeval en komt nu samen."
Ze vertelt dat ze dit weekend naar een tekenwork-shop met familieopstellingen is geweest. Spelen en humor kwamen er uit. Ze vertelt verder dat ze het geweldig vindt bij mij.
Ik moet voorzichtig zijn, dat ze me niet op een verhoging gaat zetten. Ze neemt alle sessies op en luistert er thuis nog een keer naar. Op zich kan dat geen kwaad. Ze doet momenteel heel veel, loopt van de ene therapeut naar de andere en wil van iedereen raad, hoopt van iedereen te horen wat zij moet doen.
Zelf zegt ze vaak het niet te weten.
Ik moet eerlijk zeggen dat het vandaag minder gezegd is. Ze was duidelijk meer bij de les en gaf aan wat ze wilde.
Ik vroeg "wat wil je drinken", ze zegt "wat heb je?"
Ik zeg "er is thee, maar koffie mag ook, dat zet ik graag voor je."
"Oh, geef me maar thee dan... nou nee, ik heb zin in koffie, dus wil ik koffie."
Ik was erg blij met deze wending, ik heb met liefde koffie voor haar gezet.
Ze praat graag en veel. Ik laat haar even praten en luister en vraag dan tenslotte:
T: Wat heb je nodig?
C: Zelfvertrouwen, de situatie aan kunnen, ik begin rationeel te denken en dat geeft rust.
T: Bereik je dat door steeds van de een naar de ander te vliegen?C: Nee, het is deels vluchten, deels redding, overleven...
T: Waar vlucht je voor?
C: Voor de pijn... Ik heb een klap gekregen, een soort shock, ik ben de draad kwijt.
Ze vertelt over brieven van haar moeder, die haar zus meegebracht heeft na de begrafenis van haar broer waar zij niet bij was.
Na het lezen van deze brieven geeft ze het advies aan haar zus deze brieven niet aan de kinderen te laten lezen.
De brieven zijn 29 jaar geleden geschreven.
Zij herkent in de brieven het gedrag van zichzelf en voelt dat het niet goed is.
De manier waarop haar moeder schrijft over de ene broer naar de andere broer. De verwijten, dit voelt niet goed.
Dit is wat zij van haar moeder heeft.
Na veel over en weer kiest ze uiteindelijk voor de hulpvraag:
Hoe maak ik contact met mijn omgeving?
We halen de oude tekening er weer bij en ook de tekening die ze thuis gemaakt heeft. Ze had alles heel licht getekend, bijna onzichtbaar.
T: wie ben jij?
C: ik ben die in het midden,
Ze had hem met het gezicht naar het midden toe getekend, niemand kon iemand zien, zij zag zelf ook niemand.
Ik heb deze tekening opgesteld met poppetjes op de grond.
Zijzelf in het midden, ze maakt zich in eerste instantie heel klein en ik was één van de door haar aangewezen poppen.
We doen een Voice Dialogue:
T: Hoe kun je mij nu zien, wat moet je doen?
C: Ik moet opstaan en me omdraaien.
T: Doe dat maar.
C: Wat moet ik nu doen?
T: Je mag contact maken...
C: Hoe doe ik dat, ik vind het moeilijk,
ik weet het niet.
T: Waar begin je mee als je contact wilt maken?
C: Iemand aankijken.
T: Doe dat maar.
C: En dan?
Ik haal mijn schouders op
C: Hallo, wie ben jij?
Zo beginnen we het gesprek en zij heeft zelf de opening gemaakt.
Bij de volgende stelt ze zichzelf eerst voor en dan pas vraagt ze "wie ben jij?"
Het gaat steeds beter.
De opdracht voor thuis is nu om de tekening af te maken, daadwerke- lijk te kijken wie ze getekend heeft, ze krijgen allemaal een naam en een kleur. Ze begint over de pijn en de blokkade.
T. "waar voel je die pijn? Hoe ziet die pijn eruit?"
C: Weet ik niet, vind ik moeilijk.
T: Doe je ogen maar dicht en maak contact met de pijn, waar voel je het in je lichaam?
Zodra je een beeld hiervan krijgt, ga je tekenen.
Ze pakt een blauw potlood en zegt "ik zie alleen zwart" en begint in een roterende beweging de volgende figuur te maken:
Als ze alleen het blauw gemaakt heeft, vraag ik "wat is dit?"
C: Dit is mijn pijn. Ze lijkt op mijn moeder, als slachtoffer, een zielig figuur.
Het is haar pijn. ik wil haar pijn niet...
T: Wat wil je met deze pijn?
C: Ik wil hem teruggeven.
T: Hoe doe je dat?
C: Weet ik niet.
T: Wat heeft deze figuur nodig?
C: Een andere kleur?
T: Probeer maar, kies maar een kleur.
Ze kiest rood en zegt "Die kleur staat voor kracht."
Ik zeg "Voeg maar toe waar nodig."
C Kan er niet doorheen, maar wel er omheen; dat doet ze (zie de tekening boven).
C: Ze moet ook ogen en een mond hebben en oren en armen en voeten.
T: Hoe voelt dit?
C: Goed, maar hoe geef ik nou mijn pijn aan haar?
T: Kom we gaan staan en ik ben jouw moeder.
C wordt warm en weet niet wat ze moet doen.
Ik blijf gewoon stil staan zoals op de tekening.
Opeens zegt C "hier mam, dit is jouw pijn, ik wil jouw pijn niet, neem hem terug."
Ik neem de pijn aan en C is opgelucht.
Nu begint ze weer over haar man, die altijd onbetrouwbaar was en nog is.
En wat dat met haar doet.
"Waarom triggert dat steeds bij mij" zegt ze. Waarop ik vraag "Wat zegt onbetrouwbaarheid over jou???"
"Dat ga ik uitzoeken" zegt ze.
Er is veel gebeurd in dit gesprek:
We hebben in het kort alles nog eens teruggehaald en ze krijgt als opdracht mee naar huis dat ze die ene tekening af gaat maken vanuit een bewust contact maken met...
Ook gaat ze een lijst maken met aan de linker kant: Wat wil ik echt
en aan de rechterkant: Wat wil ik omdat...
Verder gaat ze opschrijven wanneer er weer een situatie ontstaat waarin ze de onbetrouwbaarheid of de trigger in het gedrag van haar man tegenkomt...
Ik zie haar weer over twee weken. Ze gaat met een opgelucht en blij gevoel de deur uit. De inzichten zijn besproken en deze gaat ze inzetten.